Markus, Marjolijn de jong - Ik leef in een wereld die ik niet ken

Waardering *****

Verpleegkundige Marjolijn De Jong - Markus werkte al 25 jaar in de zorg voordat zij geconfronteerd werd met de eerste klachten van dementie bij haar vader. Ze klopte bij auteur Esther Kreukniet aan met als wens te komen tot het schrijven van een boek. Naar aanleiding van de e-mails die Markus verstuurde aan vrienden en familie voelde ze dat ze dit moest doen; om de herinnering aan een bijzonder man in stand te houden en als eerbetoon aan de mantelzorg en verpleegkundige begeleiding (bron: http://estherkreukniet.nl/manuscripten-van-mijn-cursisten-vinden-uitgever/ ).

Koos Markus is een intelligente en vitale man die tot zijn 78^ste nog steeds zijn eigen accountantskantoor heeft. Van het ene op het andere moment confronteert hij zijn kinderen met allerlei onverwachte veranderingen, zoals het wegdoen van zijn auto en uiteindelijk zelfs het stoppen met werken. Ook vergeet hij afspraken en lijkt hij gebeurtenissen te omzeilen en vergissingen te camoufleren. Dochter Marjolijn ziet haar rol veranderen van dochter naar mantelzorger, waarbij ze geconfronteerd wordt met een vader die zijn wereld en alles erin steeds minder herkent.

De cover van Ik leef in een wereld die ik niet ken is mooi en past goed bij het verhaal. Op de achterkant vind je niet alleen info over het verhaal, maar ook de passende opmerking “Daarmee richt de auteur onbewust een schijnwerper op de mantelzorg als schakel tussen patiënt en het medisch circuit”. Voor iedereen die in de zorg werkt is dit leerzaam om even bij stil te staan.

In het eerste hoofdstuk weet Markus in enkele zinnen een goede omgeving neer te zetten waar het verhaal zich afspeelt en komt tevens Koos tot leven voor de lezer. De vitale man, die zijn hand nergens voor omdraait, zijn eigen keuzes maakt en zeker niet gewend is afhankelijk te zijn, veranderd door zijn ziekte in een man die steeds minder kan onthouden en steeds meer hulp nodig heeft. De wijze waarop de ziekte intreedt en hoe deze langzaam het leven van Koos en dochter Marjolijn, steeds verder overneemt wordt op een geloofwaardige en eerbiedige manier beschreven. Op chronologische volgorde, met af en toe een sprong in de tijd, lees je van een zelfstandig wonende man tot aan een volledig zorgafhankelijke patiënt.

Vanuit het perspectief van dochter Marjolijn wordt de lezer stap voor stap meegenomen in de veranderingen die Koos doormaakt en de druk die dit legt op haar en haar gezin. De ervaringen die Koos en Marjolijn in het ziekenhuis opdoen kunnen niet anders dan plaatsvervangende schaamte bij je oproepen, waarbij je enkel kan hopen, tegen beter weten in, dat dit slechts incidenten zijn. Toch zijn er ook mooie, grappige en ontroerende momenten wanneer Marjolijn de lezer meeneemt naar de periode dat Koos opgenomen wordt. Met humor vertelt ze over haar dochter die verschrikt haar tas ziet verdwijnen met een andere patiënte die denkt haar eigen tas mee te nemen. Markus weet te raken met haar verhaal, zeker op de momenten dat zij geconfronteerd wordt met vrienden of familie die moeite hebben met hetgeen zij horen of (willen) geloven. Vooral de laatste weken van Koos maken dat je als lezer met een brok in je keel door blijft lezen.

Markus haar schrijfstijl is prettig en leest makkelijk weg, waardoor je ongemerkt door de korte hoofdstukken heen schiet. Het in de schijnwerpers zetten van de mantelzorg is meer dan gelukt, met Ik leef in een wereld die ik niet ken zullen vele mantelzorgers zich gesteund voelen. Voor iedereen die in de zorg aan het werk is of wil, zou het verplicht moeten zijn om dit boek, en aanverwante titels, te lezen. Al is het alleen maar om je ervan bewust te worden wat voor hulpverlener je wil zijn.