Fokkelman, Alice - Ik ken je nog

Waardering ***

Debutante Alice Fokkelman startte in 2003 met het schrijven van korte verhalen, welke positief werden ontvangen. Ze kreeg al eerder een aanbod om een roman te schrijven, maar vond pas kort geleden de tijd om dit ook daadwerkelijk te doen. De thema’s in haar eerste boek, pesten en depressieve, eenzame gevoelens zijn haar niet onbekend al is het zeker geen autobiografisch boek geworden, vertelt Fokkelman zelf (bron: http://www.thrillersandmore.com/2018/04/28/over-pesten-helden-en-schrijven-alice-fokkelman/).

Met het vertrek van haar beste vriendin wordt Manon geconfronteerd met een spook uit haar verleden. Haar nieuwe overburen blijken haar oude buurjongen Wessel en zijn gezin te zijn, de persoon die haar vroegere leven tot een hel wist te maken. Manon haar man blijkt een enorm goede klik te hebben met de vrouw van Wessel en ook de kinderen kunnen het goed met elkaar vinden. Maar kan Manon zich staande houden terwijl alle gevoelens van vroeger weer boven komen?

In het debuut van Alice Fokkelman staat een actueel maatschappelijk thema centraal, namelijk pesten. Het laat zien dat dit fenomeen al jarenlang bestaat en Fokkelman weet vooral duidelijk te maken dat de beleving van de persoon die gepest wordt zeer belangrijk is. Ook weet ze helder neer te zetten wat de effecten kunnen zijn van de reacties uit de omgeving op de persoon die zich gepest voelt, iets waar niemand vaak echt bij stilstaat. De hoofdpersonages in Ik ken je nog, Manon en Wessel, zijn ietwat cliché neergezet als de macho man en de onzekere vrouw die een verleden met elkaar delen. Maar Fokkelman weet hen en hun gezinnen op herkenbare wijze tot leven te brengen door ook de alledaagse gezinsproblemen kort aan te stippen. Door de flashbacks krijg je meer inzicht in het verleden van de twee en lees je mee met zowel de nare als de prettigere herinneringen die door dit duo gedeeld worden. Hierdoor word je als lezer steeds iets wijzer over wat er zich vroeger heeft afgespeeld en krijg je zowel een inkijkje in de nare ervaringen als wel in de prettige momenten die Wesley en Manon in haar beleving deelden. De vraag die op de achterflap te lezen valt, “wie is nu eigenlijk dader en wie slachtoffer?”, komt daardoor steeds meer op de voorgrond te staan. In deze thriller kun je niet terecht voor hoogspanning maar wel voor het unheimische gevoel dat Fokkelman weet op te roepen. De machteloosheid van Manon is voelbaar maar vooral haar frustratie op de momenten dat ze wel confronterend durft te zijn spat van de pagina’s af. Door een vlotte schrijfstijl en korte hoofdstukken leest Ik ken je nog makkelijk weg en zal het een grote lezersgroep veel fijne, soms herkenbare, leesmomenten opleveren.